قبل تمرین ارده کنجد شوشتر بخورید تا عضلات خود را نمایان کنید!

دانه‌های کنجد که اساس ارده کنجد شوشتر هستند، در غلاف‌های یک گیاه گلدار رشد می‌کنند که پس از رسیدن باز می‌شود و دانه‌های درون آن آشکار می‌شود.

دانه‌های کنجدی که پوست آن‌ها جدا نشده‌اند، هنوز پوسته بیرونی‌شان دست‌نخورده است، و معمولاً هنگام تهیه تاهین از این روش استفاده نمی‌شود.

دانه های کنجد پوست کنده رنگ روشن تری نسبت به دانه های پوست کنده خود دارند و طعم تلخی کمتری دارند.

دانه های پوست کنده کنجد یک رنگ مایل به سفید هستند و معمولاً همان چیزی است که در فروشگاه (یا روی نان شیرینی!) می بینید، با این حال، هنگامی که برای تهیه ارده برشته شده اند، دانه های پوست کنده رنگ قهوه ای روشن به خود می گیرند.

اگرچه ارده در عصر مدرن محبوب است، اما تاریخچه ای غنی و باستانی دارد.

در واقع، دانه های کنجد حداقل از 2 پس از میلاد در مصر کشت می شدند.

در علی بابا و چهل دزد، عبارت “کنجد باز” به طرز جادویی یک غار مهر و موم شده را باز می کند که احتمالاً از رسیدن غلاف کنجد الهام گرفته شده است.

در قرون وسطی، ارده در واقع محصول جانبی تولید روغن کنجد بود.

خوشبختانه در نهایت به خودی خود تبدیل به یک کالای اصلی ارزشمند شد!

در بسیاری از فرهنگ های خاورمیانه، این گسترش را “تهینا” از عربی tahn به معنی زمین می نامند.

امروزه اکثر کشورهای غربی از املای یونانی ارده استفاده می کنند.

ارده یک ماده رایج در غذاهای خاورمیانه مانند هوموس و بابا غانوش است، اما در غذاهای چینی، ویتنامی و هندی نیز استفاده می شود.

ارده یک ماده بسیار پرکاربرد است که می‌توان آن را هم در طعم‌های شور و هم در شیرینی‌ها استفاده کرد.

معمولاً به عنوان یک ماده اصلی در حمص و بابا غنوش شناخته می شود، اما این همه آن چیزی نیست که برای آن مفید است.

این اسپری را می توان به تنهایی به عنوان دیپ استفاده کرد و برای فرو بردن سبزیجات خام در میان وعده های سریع عالی است.