چمن مصنوعی سطحی از الیاف مصنوعی است که شبیه چمن طبیعی است .
بیشتر اوقات از آن در میدان‌هایی برای ورزش‌هایی استفاده می‌شود که در ابتدا یا معمولاً روی چمن انجام می‌شدند.
با این حال،چمن مصنوعی رویال اکنون در چمن های مسکونی و کاربردهای تجاری نیز استفاده می شود.
دلیل اصلی تعمیر و نگهداری است – چمن مصنوعی در برابر استفاده های سنگین مانند ورزش مقاومت می کند و نیازی به آبیاری یا پیرایش ندارد.
استادیوم‌های گنبدی، سرپوشیده و نیمه سرپوشیده ممکن است به چمن مصنوعی نیاز داشته باشند زیرا دریافت نور خورشید کافی از چمن برای سالم ماندن دشوار است.
با این حال، چمن مصنوعی جنبه منفی خود را دارد: عمر محدود، نیاز به نظافت دوره ای، استفاده از نفت، مواد شیمیایی سمی ناشی از پر کردن، و افزایش نگرانی های بهداشتی و ایمنی.
چمن مصنوعی اولین بار در سال 1964 در یک منطقه تفریحی در مدرسه موزس براون در پراویدنس ، رود آیلند نصب شد.
[1] این مواد در سال 1966، زمانی که AstroTurf در Astrodome در هیوستون ، تگزاس نصب شد، به شهرت عمومی رسید .
[1] استادیوم سرپوشیده پیشرفته سعی کرده بود در طول فصل اولیه خود در سال 1965 از چمن طبیعی استفاده کند.
اما این به طرز بدی شکست خورد و شرایط زمین در نیم فصل دوم به شدت نامناسب بود و چمن های مرده به رنگ سبز درآمدند.
با توجه به عرضه محدود چمن مصنوعی جدید، تنها زمین داخلی قبل از بازکن خانه هیوستون آستروس در آوریل 1966 نصب شد .
میدان بیرونی در اوایل تابستان در طول یک سفر جاده ای طولانی مدت Astros نصب شد و اولین بار پس از All-Star Break در جولای مورد استفاده قرار گرفت.
راه حل این بود که نوع جدیدی از چمن مصنوعی به نام ChemGrass را در زمین نصب کنیم که به AstroTurf معروف شد.
از آنجایی که عرضه AstroTurf هنوز کم بود، تنها مقدار محدودی برای اولین بازی خانگی در دسترس بود.
برای کل محوطه بیرونی کافی نبود، اما به اندازه کافی برای پوشاندن قسمت چمن سنتی زمین داخل زمین کافی بود.
زمین بیرونی تا بعد از شکست آل استار خاکی باقی ماند .
تیم قبل از استراحت به یک سفر جاده ای طولانی فرستاده شد و در 19 ژوئیه 1966، نصب بخش بیرونی AstroTurf به پایان رسید.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.